Przegląd lutowych interpretacji podatkowych rozstrzyga m.in.:
- czy impreza / wyjazd, który nie stanowi integracji generuje dla pracowników przychód?
- czy dodatek relokacyjny dla pracownika może korzystać ze zwolnienia przewidzianego dla przeniesienia służbowego?
- czy uiszczane przez spółkę składki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz są dla nich przychodem?
- w jaki sposób rozliczać Ukraińców pracujących w Polsce na umowę o pracę gdy ich pobyt na terenie RP przekracza 183 dni lub gdy jest on krótszy?
- czy karty rabatowe dla pracowników i członków ich rodzin stanowią przysporzenie majątkowe?
Zestawienie interpretacji (aby przejść do konkretnego zagadnienia wystarczy kliknąć w jeden z poniższych odnośników):
Czy impreza / wyjazd, który nie stanowi integracji generuje dla pracowników przychód?
Czy zapłacony przez pracownika napiwek firmową kartą płatniczą należy traktować jako jego przychód?
Jak w kontekście podatków postrzegać karty rabatowe dla pracowników i członków ich rodzin?
Czy impreza / wyjazd, który nie stanowi integracji generuje dla pracowników przychód?
Data wydania interpretacji: 26-02-2018
Sygnatura: 0111-KDIB2-3.4011.313.2017.2.LG
„(…) dokonując oceny czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:
- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości.
Tak więc, przyjmując za Wnioskodawcą, skoro uczestnictwo pracowników i członków ich rodzin w wycieczce nie miało charakteru integracyjnego (nie zostało spełnione w interesie pracodawcy), uczestnicy z wycieczki skorzystali w pełni dobrowolnie i uzyskali wymierną korzyść o indywidualnym charakterze (przypisaną danemu pracownikowi), należy stwierdzić, że w sprawie zostały spełnione wszystkie trzy przesłanki do wystąpienia u pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnych (częściowo odpłatnych) świadczeń.
W konsekwencji po stronie pracowników powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy (o PIT – przypis redakcji), który powoduje konieczność obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ustawy, z uwzględnieniem zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy. (…)”.
Czy przedsiębiorca może do kosztów zaliczać kwoty diet z tytułu odbywanych przez siebie wyjazdów służbowych w ramach prowadzonego biznesu?
Data wydania interpretacji: 23-02-2018
Sygnatura: 0115-KDIT3.4011.55.2018.1.AK
„(…) Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, sklasyfikowaną według PKD m.in. pod symbolami: 74.30Z – działalność związana z tłumaczeniami; 79.12.Z – działalność organizatorów turystyki; 79.90.A – działalność pilotów wycieczek i przewodników turystycznych. Świadczy usługi tłumacza języka francuskiego i angielskiego oraz usługi pilota i przewodnika wycieczek zagranicznych. Usługi pilota wycieczek zagranicznych (obszar Afryki i krajów azjatyckich), świadczone są na rzecz jednego zleceniodawcy (biura podróży), z którym Wnioskodawca posiada zawartą umowę ramową o współpracy. Świadczenie usług pilota wycieczek każdorazowo związane jest z odbywaniem podróży służbowych (zagranicznych), trwających w przypadku pilotowania jednej imprezy turystycznej 3-4 tygodnie, zaś w przypadku większej ilości imprez następujących po sobie odpowiednio dłużej. Zgodnie z umową o współpracy, Zleceniodawca nie zapewnia ani nie finansuje wyżywienia Wnioskodawcy w trakcie pilotowania przez niego imprez turystycznych na rzecz Zleceniodawcy.
Mając powyższe na względzie, o ile podróże, jakie podatnik odbywa są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj.
w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz.167).
Informacje zawarte we wniosku pozwalają przyjąć, że Wnioskodawca uzyskuje przychody ze źródła działalność gospodarcza. Skoro zatem odbywane podróże służbowe, o których mowa we wniosku mają związek z wykonywaniem usług, to Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczyć wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu. (…)”.
Czy dodatek relokacyjny dla pracownika może korzystać ze zwolnienia przewidzianego dla przeniesienia służbowego?
Data wydania interpretacji: 23-02-2018
Sygnatura: 0114-KDIP3-3.4011.574.2017.2.JK3
„(…) Z przedstawionego w treści wniosku opisu wynika, że Wnioskodawczyni jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w spółce duńskiej. Na podstawie zawartego z pracodawcą porozumienia w sprawie długoterminowego oddelegowania międzynarodowego Wnioskodawczyni czasowo zmieniła miejsce wykonywania pracy. Przeniesienie Wnioskodawczyni do pracy w Polsce nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku ze zmianą miejsca wykonywania pracy i koniecznością czasowej przeprowadzki do innego kraju pracodawca zagwarantował Wnioskodawczyni jednorazowy dodatek relokacyjny w celu pokrycia wydatków związanych z zagospodarowaniem i przeniesieniem się do Polski. Dodatek ten został wypłacony Wnioskodawczyni łącznie z pozostałymi składnikami wynagrodzenia należnymi za pierwszy miesiąc oddelegowania. Wnioskodawczyni uwzględniła kwotę dodatku relokacyjnego w podstawie obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za miesiąc październik. W związku z powyższym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy dodatek relokacyjny korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy kwotę wolną od podatku może wyłączyć z podstawy opodatkowania w zeznaniu rocznym za 2017 r.
Zauważyć należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.
Zatem przedmiotowe zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym (pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy). Pojęcie „przeniesienie służbowe” wskazuje wyłącznie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy nie odnosi się do kwot otrzymanych przez pracowników pozostających w stosunku pracy.
Wskazać należy, że za pracownika w rozumieniu cyt. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).
Reasumując, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymany przez Wnioskodawczynię dodatek relokacyjny stanowi dla Niej przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc październik 2017 r. (…)”.
Czy uiszczane przez spółkę składki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz są dla nich przychodem?
Data wydania interpretacji: 15-02-2018
Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.398.2017.1.MH
„(…) Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki. Na mocy wspomnianej umowy ubezpieczenia, udzielona została ochrona ubezpieczeniowa wszystkim byłym, obecnym i przyszłym członkom Zarządu, dyrektorom zarządzającym, członkom Rady Nadzorczej i innych porównywalnych organów wykonawczych, doradczych lub nadzorczych określonych w umowie spółki, pełnomocnikom o ogólnym zakresie umocowania, prokurentom, likwidatorom i ich zastępcom, a także osobom odpowiedzialnym za prowadzenie ksiąg rachunkowych. Umowa ta obejmuje byłych, obecnych oraz przyszłych członków władz Spółki oraz Jej dyrektorów. Polisa ma charakter bezimienny, w związku z tym Spółka nie musi informować ubezpieczyciela o zmianach w składzie Zarządu, Rady Nadzorczej, czy zatrudnieniu nowego dyrektora. Ubezpieczenie nie dotyczy bowiem konkretnych osób, tylko osób, które w danym czasie pełnią konkretne funkcje. Ponadto wysokość stawki nie jest uzależniona od ilości osób objętych polisą, wynika natomiast z oceny ryzyka przeprowadzonej przez ubezpieczyciela. Ubezpieczenie ma charakter otwarty, to znaczy obejmuje wszystkie roszczenia związane z zarządzaniem Spółką. Z prezesem Zarządu i Główną Księgową Spółkę łączy umowa o pracę, drugi członek Zarządu pełni swą funkcję na podstawie kontraktu menedżerskiego, natomiast Prokurent wyłącznie na podstawie powołania.
W świetle powyższego, w opisanym stanie faktycznym, niewątpliwie korzyścią majątkową dla członków władz Spółki będzie ochrona płynąca z umowy ubezpieczeniowej przy jednoczesnym nieponoszeniu wydatków na uzyskanie tej ochrony. To Spółka bowiem zawrze umowę ubezpieczenia i Spółka będzie opłacała składkę na to ubezpieczenie. Dzięki takiemu działaniu u poszczególnych członków władz Spółki dojdzie do przysporzenia majątku, gdyż inny podmiot ponosi za nich koszt finansowy ubezpieczenia, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku.
Przy tym fakt, że umowa ma charakter bezimienny nie stanowi trwałej przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę w sytuacji, gdy Wnioskodawca zna członków władz z imienia i nazwiska, jak również dokładne okresy, kiedy te osoby pełnią swoje funkcje. Niemniej jednak uznać należy, że skoro krąg osób nią objętych w trakcie trwania okresu ubezpieczenia jest zmienny zarówno co do liczby, jak i ich tożsamości w trakcie trwania polisy w zależności od zachodzących w Spółce zmian kadrowych (dotyczy byłych, obecnych oraz przyszłych członków władz Wnioskodawcy), grupa objęta ubezpieczeniem staje się niemożliwa do zidentyfikowania. To z kolei stanowi okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że składki z tytułu umowy bezimiennego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej członków organów Spółki, tj. obecnych, byłych i przyszłych Członków Zarządu, Głównej Księgowej oraz Prokurentów nie będzie stanowiła dla tych osób przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, Spółka nie będzie występowała jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc nie będzie zobowiązana do naliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (…)”.
Jakie są obowiązki płatnika w związku z umowami zlecenia z obywatelami Ukrainy, którzy przedstawili ukraińskie certyfikaty rezydencji?
Data wydania interpretacji: 14-02-2018
Sygnatura: 0115-KDIT2-1.4011.358.2017.2.MT
„(…) Jak wynika z opisu stanu faktycznego, zleceniobiorcy (osoby świadczące usługi) udokumentowali swoje miejsce zamieszkania certyfikatem rezydencji – Wnioskodawca uzyskał certyfikaty rezydencji zleceniobiorców (osób świadczących usługi) potwierdzające ich miejsce zamieszkania w Ukrainie. Wobec tego, dla realizacji obowiązków płatnika związanych z wypłatą (stawianiem do dyspozycji) wynagrodzeń tych osób Spółka powinna uwzględniać postanowienia Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 14 ust. 1 tej umowy, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Ukrainie) osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Ukrainie), chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie (Polsce) dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie (Polsce), jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.
W opisanej sytuacji faktycznej zleceniobiorcy (osoby świadczące usługi) nie wykonują „wolnych zawodów”. Świadczenie opisanych prac w ramach wskazanych umów mieści się jednak w pojęciu „innej działalności o samodzielnym charakterze”. Jednocześnie, jak wskazano w stanie faktycznym, zleceniobiorcy (osoby świadczące usługi) nie posiadają stałych placówek w Polsce. Wobec tego, stosownie do art. 14 ust. 1 polsko -ukraińskiej umowy o unikaniu opodatkowania, ich dochody z wykonywania umów zlecenia (umów o świadczenie usług) jako dochody z „innej działalności o samodzielnym charakterze” podlegają opodatkowaniu tylko w Ukrainie. W Polsce są zwolnione od opodatkowania.
W odniesieniu do wypłacanych lub stawianych do dyspozycji należności z tytułu opisanych umów zlecenia (umów o świadczenie usług) Spółka jako płatnik o którym mowa w art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powinna więc pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 29 ust. 2 tej ustawy w zw. z art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu opodatkowania.
Należy jednak podkreślić, że na płatnikach, o których mowa w art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążą następujące obowiązki o charakterze informacyjnym:
- (…)
- obowiązek przesłania podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania:
- imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (IFT-1R) w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4 (art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy);
- imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (IFT-1) na pisemny wniosek podatnika – w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 42 ust. 4 ustawy).
Co istotne, ww. informacje sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29 (art. 42 ust. 6 ustawy).
Wobec powyższego, wskazane obowiązki o charakterze informacyjnym ciążą na Spółce jako płatniku w odniesieniu do opisanych umów zlecenia (umów o świadczenie usług).
W podsumowaniu, Wnioskodawca prawidłowo ocenił, że w opisanych okolicznościach faktycznych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od należności wypłacanych obywatelom Ukrainy z tytułu umów zlecenia (umów o świadczenie usług), z uwagi na:
- postanowienia art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidujące, że ww. przychody tych osób podlegają opodatkowaniu tylko w Ukrainie oraz
- udokumentowanie rezydencji podatkowej tych osób uzyskanymi od nich certyfikatami rezydencji (co jest warunkiem uwzględnienia przez płatnika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynikającym z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Brak obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego nie oznacza jednak, że – jak twierdzi Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie – nie jest on płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do wypłacanych lub stawianych do dyspozycji przychodów zleceniobiorców (osób świadczących usługi). Wnioskodawca jest płatnikiem z mocy art. 41 ust. 4 ww. ustawy i właśnie aby prawidłowo zrealizować obowiązki płatnika powinien:
- w warunkach określonych w art. 29 ust. 2 ustawy nie pobierać podatku zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz
- wykonywać ww. obowiązki informacyjne. (…)”.
Czy zapłacony przez pracownika napiwek firmową kartą płatniczą należy traktować jako jego przychód?
Data wydania interpretacji: 07-02-2018
Sygnatura: 0113-KDIPT2-3.4011.410.2017.1.MS
„(…) Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że pracownik Wnioskodawcy w ramach pełnienia swoich obowiązków pracowniczych spotkał się z kontrahentami w restauracji i łącznie za należność za posiłki wręczył kelnerowi napiwek. Pracownik za usługę gastronomiczną oraz napiwek zapłacił firmową kartą płatniczą. Napiwek został udokumentowany wyciągiem bankowym z karty płatniczej. Fakt spotkania tego pracownika z kontrahentami był pracodawcy znany i pracodawca zgodził się na pokrycie kosztów spotkania w tym napiwku.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że zapłatę firmową kartą płatnicza za napiwek w lokalu gastronomicznym w trakcie spotkań biznesowych z kontrahentami, na co pracodawca wyraził zgodę, należy traktować po stronie pracownika Wnioskodawcy jako narzędzie służące prawidłowemu wykonywaniu przez Niego obowiązków służbowych. Bowiem, zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy, pracownik na spotkaniu służbowym reprezentuje pracodawcę, dysponuje jego pieniędzmi i zostawiając napiwek buduje w ten sposób jego dobry wizerunek. Pracownik otrzymał od pracodawcy przyzwolenie na pozostawienie napiwku, co oznacza, że wydatek ten jest ściśle związany z wykonywanymi przez pracownika czynnościami służbowymi. Zatem, nie jest wydatkiem na jego prywatne potrzeby i nie stanowi po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu. W konsekwencji, na Wnioskodawcy jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.
Jak rozliczać Ukraińców pracujących w Polsce na umowę o pracę gdy ich pobyt na terenie RP przekracza 183 dni lub gdy jest on krótszy?
Data wydania interpretacji: 01-02-2018
Sygnatura: 0115-KDIT2-1.4011.331.2017.2.MST
„(…) w sytuacji wypłaty wynagrodzenia cudzoziemcom, którzy przebywają na terenie Rzeczypospolitej Polskiej oraz pracują na podstawie umowy o pracę zarówno przez okres czasu przekraczający, jak i nieprzekraczający 183 dni w roku podatkowym lub złożyli oświadczenie, iż centrum Ich interesów życiowych znajduje się w Polsce, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, właściwych dla opodatkowania dochodów ze stosunku pracy.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
W myśl art. 31 tejże ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Stosownie do art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.
Zgodnie natomiast z art. 39 ust. 2 powołanej ustawy, jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy na pisemny wniosek podatnika, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, są obowiązani do sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, lub urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.
Reasumując, na Wnioskodawcy zamierzającym zatrudnić obywateli Ukrainy na umowę o pracę ciążyć będą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. obowiązki związane z obliczeniem i pobraniem od pracownika zaliczki na podatek i wpłaceniem jej we właściwym terminie organowi podatkowemu. Wnioskodawca obowiązany będzie także wystawić imienną informację o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.
Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określania obowiązku podatkowego także na podstawie dni pobytu w UE uznano za nieprawidłowe, bowiem Wnioskodawca powiązał pojęcie nieograniczonego i ograniczonego obowiązku podatkowego z przebywaniem na terytorium RP i innych krajów UE dłużej lub krócej niż 183 dni w roku podatkowym, podczas gdy ustalanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych – zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powinno być utożsamiane wyłącznie z przebywaniem przez określony czas na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. (…)”.
Jak w kontekście podatków postrzegać karty rabatowe dla pracowników i członków ich rodzin?
Data wydania interpretacji: 01-02-2018
Sygnatura: 0111-KDIB2-3.4011.319.2017.1.KB
„(…) Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej paliwa. Spóła posiada program rabatowy dla swoich kontrahentów (niebędących pracownikami) i planuje również wprowadzić program rabatowy adresowany dla pracowników Spółki i członków ich rodzin. Na podstawie kart rabatowych pracownicy Wnioskodawcy i członkowie ich rodzin będą mieli możliwość korzystania z zakupu paliwa tańszego o przyznany rabat. Karty rabatowe nie będą kartami płatniczymi ani kartami kredytowymi, nie będą także jakimkolwiek innym środkiem płatniczym. Na podstawie kart rabatowych pracownicy Wnioskodawcy, jak i ich członkowie rodzin będą mogli kupić paliwo z ustalonym rabatem.
Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia skutków podatkowych udzielania rabatów pracownikom i członkom ich rodzin.
W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rabat”. „Rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).
Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów (w tym także tych wydanych jako rabat), a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.
Należy zauważyć, że opisane we wniosku zdarzenie przyszłe nie ogranicza kręgu uprawnionych do karty rabatowej jedynie do pracowników Wnioskodawcy, gdyż adresatem tego programu są również osoby niebędące pracownikami – tj. członkowie rodzin.
Podkreślenia wymaga fakt, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tegoż artykułu, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą.
W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
W opisanej we wniosku sytuacji, skutkiem uzyskania rabatu na podstawie karty rabatowej będzie obniżenie ceny zakupu paliwa, a nie uzyskanie nieodpłatnego świadczenia.
W konsekwencji, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie po stronie pracowników Wnioskodawcy oraz członków ich rodzin nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Korzystanie na jednakowych warunkach z kart rabatowych przez pracowników Spółki i osoby niebędące pracownikami będzie neutralne podatkowo dla wszystkich uczestników.
Wobec powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od udzielonych rabatów oraz do wystawienia informacji podatkowych. (…)”.